தேடல் – by Ahila Ruban

 வாசல் மணியோசை கேட்டுக் கதவைத் திறந்தபோது புதிதாகப் பூத்த மலர்போல் அழகாக நிற்கும் அவள் மெருகூட்டிய என் பிம்பம் போல் தோன்றினாள். எப்படி இது சாத்தியம்? அக்ஷனா இறந்துவிட்டாள் என்று எப்போதோ நான் முடிவெடுத்தபின் அவள் எங்கிருந்து இப்போது என்முன் தோன்றினாள்? அவள் உயிருடன் இருந்தாள் என்றால் என் அழுகைக் குரல் கேட்டு ஏன் தேடி வரவில்லை? இதுவரை என்னைச் சமாதானப் படுத்த நான் உபயோகித்த காரணங்கள் பொய்யானபோது ஒருபுறம் அவளை அந்த விபத்தில் இழக்கவில்லை என்ற மகிழ்ச்சியும், மறுபுறம் என்னை அனாதையாக வளர விட்டாளே என்ற கோபமும் தோன்றியது. கோபம் முந்திக்கொள்ள, “என்ன வேண்டும்?” என்றேன். 

“மது இதைக் கொடுக்கும்படி தந்துவிட்டான்,” என்று ஒரு பார்சலை என்னிடம் நீட்டினாள். மேலும் குழப்பம் அதிகமாக அதை அவளிடம் இருந்து வாங்கினேன். 
உள்ளிருந்து, “யாரது?” என்ற அம்மாவின் குரல் கேட்டபோது எங்கே அக்ஷனாவிற்கு ஏதாவது ஆபத்து வந்துவிடுமோ என்ற பயம் தோன்ற கதவை மூடி அவளை அவர்களிடம் இருந்து மறைத்தேன். மது அனுப்பியிருக்கிறான் என்றதும் வந்தனா ஓடிவந்து கையிலிருந்த பொருளைப் பறிந்துக்கொண்டு போய்விட நான் அமைதியாகப் பாத்திரங்கள் கழுவச் சென்றேன். ஒவ்வொன்றாகப் பாத்திரங்களைத் தண்ணீரில் கழுவும்போது என் கண்களில் இருந்து கண்ணீர் வழிந்தோடியது.

அக்ஷனா என் இரட்டைச் சகோதரி. சிறு வயதிலிருந்து என் மனக்கிளர்ச்சிகளை அவளும் உணர்ந்துகொள்வாள். நான் எங்கிருந்தாலும் என் வேதனையைப் புரிந்துகொள்வாள். அவள் என்னைத் தன் குழந்தைபோல் பார்த்துக்கொள்வாள். எங்களுக்கு ஒன்பது வயதாக இருக்கும்போது ஏற்பட்ட ரயில் விபத்து எங்கள் உறவுக்கு முற்றுப் புள்ளி வைத்தது. 
நானும், அக்ஷனாவும் எங்கள் பெற்றோருடன் பயணம் செய்தோம். அவர்கள் உறங்கிவிடவும் நான் ஜன்னலோரத்தின் இருக்கையில் எழுந்துநின்று ஓடும் காட்சிகளைப் பார்த்துக்கொண்டிருந்தேன். அவர்கள் விழித்திருந்திருந்தால் இந்தச் செய்கையை அனுமதித்திருக்க மாட்டார்கள். அப்பொழுதுதான் அந்த அசம்பாவிதம் நடந்தது. 
இன்றுவரை எனக்கு அந்த நிகழ்ச்சி தெளிவாகப் புரியவில்லை. ஏதோ ஒரு பலத்த சத்தமும் அதைத் தொடர்ந்து நான் வானத்தில் பறப்பதுபோல் ஓர் உணர்வும்தான் ஞாபகம் இருக்கிறது. புதரொன்றில் உருண்டோடிய நான் பலத்த காயங்களுடன் ஒரு மரத்தில் மோதி நின்றேன். அசையமுடியாத வலியுடன் நான் அழுவதைக் கேட்டு என் பெற்றோரோ, அக்ஷனாவோ ஓடி வரவில்லை. தூரத்தில் தெரிந்த நெருப்பும் புகையும் என் குடும்பத்திற்கு சமாதி கட்டுவதாக நினைத்து நான் மேலும் அழுதேன்.

“இன்னுமா பாத்திரம் கழுவி முடிக்கவில்லை நீ?” என்ற அம்மாவின் குரல் கேட்டுக் கண்ணீரை அவசரமாகத் துடைத்துக்கொண்டு எழுந்தேன். கழுவியவற்றை அடுக்கி வைத்தபின் முன் வாசலுக்கு வந்து கதவைத்திறந்து அக்ஷனா இன்னும் இருக்கிறாளா என்று எட்டிப்பார்த்தபோது அவள் அங்கில்லை. என்னை மறுபடியும் பிரிந்து சென்றுவிட்டாளே என்ற எண்ணத்தில் இதயம் கனத்தது. போன தடவை அவளைப் பிரிந்த நாள் மனதில் இன்னும் பசுமையாக இருந்தது. 
தரையில் படுத்தபடி முனகிக்கொண்டிருக்கும்போது ஒருவர் என்னைத் தூக்கித் தன் வண்டியில் போட்டுக்கொண்டு செல்ல எரியும் நெருப்பு சிறிது சிறிதாக என் பார்வையிலிருந்து மறைந்தது. என்னைக் காப்பாற்றியவர்கள் என் உறவுக்காரர்கள் என்றார்கள். என் குடும்பம் விபத்தில் இறந்துவிட்டது என்று என் சந்தேகத்தை உறுதிப்படுத்தினார்கள். தங்களை அம்மா அப்பா என்று அழைக்கும்படி வற்புறுத்தியபோதும் அவர்கள் தங்கள் குழந்தைபோல் என்னை நடத்தவில்லை. நான் அவர்கள் வீட்டு வேலைக்காரியானேன். வேலையை சரியாக செய்யாவிட்டால் அடிவாங்கும் போதும் கடுமையான வேலைகளை செய்யும்போதும் இரவில் தனிமையில் தவிக்கும்போதும் இறந்துபோன அக்ஷனாவிடம் என்னை அழைத்துப்போ என்று மனதால் கெஞ்சுவேன். இறந்தபின்னும் அவள் என்னைப் புரிந்துகொள்வாள் என்று நம்பினேன். காலப்போக்கில் அந்த நம்பிக்கையும் விட்டுப் போனது. 

அம்மா கற்பமாக இருந்ததால் அதிகாலையில் எழுவதில் இருந்து இரவு தூங்கப்போகும்வரை வீட்டு வேலைகள் எல்லாம் என் தலையில் விழுந்தது. அவர்கள் மகன் மது மட்டும் இல்லையென்றால் நான் பைத்தியமாக ஆகியிருப்பேன். மதுவிற்கு என்னை விட ஐந்து வயது அதிகம். அவன் பெற்றோருக்குத் தெரியாமல் வீட்டு வேலைகளில் எனக்கு உதவுவான். பாடம் சொல்லிக் கொடுப்பான். என்னைப் பள்ளிக்கு அனுப்ப ஆரம்பித்தார்கள். பள்ளியில் இருக்கும் சில மணி நேரங்கள் என் சரணாலயமானது.

அம்மாவிற்குப் பெண் குழந்தை பிறந்தபோது அவளைப் பார்த்துக்கொள்ளும் பொறுப்பையும் ஏற்றுக்கொண்டேன். வந்தனா மேல் நான் பாசம் வைத்திருந்தேன். அவளை என் குழந்தைபோல் பாதுகாத்தேன். ஆனால் வளர்ந்தபின் அவள் பெற்றோருடன் சேர்ந்துகொண்டு என்னைத் துரும்புபோல் நடத்தினாள். எனக்குப் பள்ளி இறுதியாண்டு முடிந்ததும் அந்தச் சிறு இடைவேளையும் கிடைக்காமல் போனது. நான் நல்ல மார்க்குகள் வாங்கியிருந்தும் மேற்படிப்புக்குச் சந்தர்ப்பம் கிடைக்கவில்லை. மதுவும் காலேஜ் முடித்து மேற்படிப்பிற்காக நாடு விட்டு நாடு சென்றான். என் மனதிற்கு இதம் கொடுத்த பள்ளியும் மதுவும் இல்லையென்றானபோதும் விரைவில் என்னை அழைத்துச் செல்வதாக மது கொடுத்த வாக்கை உயிர் நாடியாக இறுகப் பற்றியபடி காத்திருந்தேன். 

அக்ஷனா திரும்ப வரப்போவதில்லை என்ற முடிவுடன் கதவை மூடிக்கொண்டு வீட்டில் ஓர் மறைவிடம் பார்த்து அமர்ந்து நடந்தவற்றை வேதனையுடன் அசைபோட ஆரம்பித்தேன். அவளுக்கு விளக்கம் கொடுக்க ஒரு வாய்ப்புக் கூட நான் தரவில்லை. என்னை இதுவரை அவள் தேடி வராததற்கு நிச்சயமாக ஒரு காரணம் இருந்திருக்கும். எங்கள் பெற்றோருக்கு என்ன நடந்தது என்றுகூட நான் வினவவில்லை. என் முட்டாள் தனத்தை நினைத்தபோது மறுபடியும் அழுகை வந்தது. என் வாழ்க்கையை நாசமாக்கியவர்கள் அவளையும் ஏதாவது செய்துவிடுவார்களோ என்ற பயத்தில் கதவடைத்தேன். இப்போது அவளை நிரந்தரமாக இழந்துவிட்டேன். 

ஒரு விஷயம் நினைவுக்கு வர நிமிர்ந்து உட்கார்ந்தேன். மதுதான் அவளை என்னிடம் அனுப்பினான். அவனுக்கு அவள் யாரென்று தெரிந்துவிட்டதா? அவள் எங்கிருக்கிறாள் என்று அவனுக்கு நிச்சயமாகத் தெரியும். நம்பிக்கை மனதில் மறுபடியும் பூத்தது.

 அக்ஷனா சென்றபின் காத்திருக்கப் பொறுமையின்றி அவளைத் தொடர்ந்தேன். அவள் வேலையில் சேர்ந்த அன்று தொடங்கியது என் ஆர்வம். அக்ஷராவின் நினைப்பிலேயே இருந்த எனக்கு அவள் முகத்தை அக்ஷனாவில் கண்டபோது என் ஏக்கத்தினால் வந்த மருட்சியாக இருக்குமோ என்று எண்ணினேன். நாளாக ஆக அக்ஷனாவின் ஒவ்வொரு செய்கையும் அக்ஷராவை நினைவூட்ட ஆரம்பித்தது.

அக்ஷராவை என் பெற்றோர் வீட்டுக்கு அழைத்து வந்தபோது அவள் வாடிய பூப்போல் இருந்தாள். பார்த்தபோதே அவளைப் பாதுகாக்க மனம் துடித்தது. எனக்கு ஏதோ தூரத்து சொந்தம் என்று என் பெற்றோர் சொன்னபோதும் அவர்கள் அவளை நடத்தும் விதத்தில் இருந்து அவர்கள் வார்த்தைகளில் நம்பிக்கை ஏற்படவில்லை.

என்னை விட ஐந்து வயது சிறியவள் வீட்டில் நாய்போல் நடத்தப் படுவதைக் கண்டு வேதனையில் துடிப்பேன். அவளுக்கு முடிந்தவரை வீட்டு வேலைகளில் உதவுவேன். அவளைப் பள்ளிக்கு அனுப்பவேண்டும் என்று பிடிவாதம் செய்தேன். என் பெற்றோர் மறுத்தபோது நானும் படிக்கமாட்டேன் என்று அடம் செய்தேன். என் படிப்பைப் பாதிக்கக் கூடாது என்ற ஒரே காரணத்தால் அவளையும் பள்ளிக்கு அனுப்ப ஆரம்பித்தார்கள். அப்போதும் அவள் வீட்டுவேலைகளை செய்து முடிக்கவேண்டும் இல்லையென்றால் நிறுத்திவிடுவோம் என்று பயமுறுத்தினார்கள்.

அவர்களுக்குத் தெரியாமல் அவள் வேலைகள் சிலதை நானே செய்துவிடுவேன். இருந்தும் இரவில் களைத்துவிடும் அவள் வீட்டுப்பாடங்களை செய்யாமல் தூங்கப் போய்விடுவாள். வீட்டில் மற்றவர்கள் உறங்கியபின் அவளை இருத்தி வைத்து வீட்டுப்பாடங்கள் செய்யவைப்பேன். அவளுக்குப் புரியாதவற்றை சொல்லிக்கொடுப்பேன்.

அப்படி நாங்கள் படிக்கும்போதுதான் அக்ஷரா தன் இரட்டைச் சகோதரியைப் பற்றிக் கூறினாள். அவள் ரெயில் விபத்தில் அவர்கள் பெற்றோருடன் இறந்துவிட்டதாகவும் சொன்னாள்.
நான் மேல் படிப்புக்கு வேறு நாடு வந்தபோது அவளை விரைவில் அழைத்துச் செல்வதாக அக்ஷராவிற்கு வாக்குக் கொடுத்தேன். அதை நிறைவேற்றும் நாள் வந்தபோதுதான் அக்ஷனாவைக் கண்டேன். அக்ஷராவின் சகோதரி உயிருடன் இருக்கமுடியுமா? என் பெற்றொரின் நடத்தையில் ஏதோ ஒரு தப்பு இருக்கிறது. அவர்கள் அக்ஷராவைக் கடத்திக் கொண்டு வந்தார்களா என்று கேள்விகள் எழுந்தன.

அக்ஷனாவுடன் நெருங்கிப் பழக முயன்றேன். அவள் தள்ளித் தள்ளிப் போனாள். அவள் குடும்பத்தைப் பற்றிக் கேட்டால் அதிகம் சொல்லமாட்டாள். அவளுக்கு சகோதரி இருக்கிறாளா என்றால் இல்லை என்பாள். ஒருமுறை அவளிடம் ஒரு பத்திரம் கொடுக்கவென்று சாக்குச் செல்லி அவள் வீட்டுக்குப் போனேன். அப்போதுதான் அதைக் கண்டேன். ஒரு புகைப்படத்தில் இரண்டு சிறுமிகள் அவள் சாயலில் ஒருவரை ஒருவர் அணைத்தபடி இருந்தார்கள். அது யார் என்று நான் கேட்கவும் அக்ஷனாவின் கண்களில் வேதனை எட்டிப் பார்த்தது. யாரென்று சொல்லாமலே கதையை மாற்றிவிட்டாள்.

அக்ஷனா ஊருக்குப் போகிறேன் என்றபோது அவள் அக்ஷராவை சந்திக்க வைப்பதற்குத் திட்டம் போட்டேன். ஒரு பொருளைக் கொடுத்து வீட்டில் கொடுக்கச் சொன்னேன். அவர்கள் ஒருவரை ஒருவர் சந்தித்தால் புரிந்துகொள்வார்கள் என்ற நம்பிக்கை.
விமானம் தரையிறங்கியது. அவளை சந்தித்தீர்களா என்ற என் கேள்விக்கு ஆம் என்று அக்ஷனா பதிலனுப்பினாள். அவள் இருக்கும் விடுதியை அடைந்தபோது அக்ஷனா அழுது சிவந்த கண்களுடன் என்னை வரவேற்றாள். நடந்த விஷயங்களை நாங்கள் அசைபோட்டபோதுதான் எங்கே தப்பு நடந்தது என்று புரிந்தது. அக்ஷராவும் அக்ஷனாவும் அவர்கள் பெற்றோரும் சென்ற ரயில் விபத்திற்குண்டான போது ஜன்னலோரம் எழுந்து நின்று விளையாடிக்கொண்டிருந்த அக்ஷரா தூக்கி எறியப்பட்டு புதருக்குள் உருண்டு விழுந்துவிட தூங்கிக்கொண்டிருந்த அக்ஷனாவையும் அவள் பெற்றோரையும் எரியும் ரயிலில் இருந்து யாரோ காப்பாற்றினார்கள். அவர்களால் அக்ஷராவைக் கண்டுபிடிக்க முடியவில்லை. அவள் தீயில் எரிந்துவிட்டதாக அவர்கள் முடிவுக்கு வர அதே நேரம் புதருக்குள் இருந்த அக்ஷராவை என் பெற்றோர் கண்டு தூக்கிக் கொண்டு வந்துவிட்டார்கள். எரியும் நெருப்பில் அவள் பெற்றோர் இறந்துவிட்டதாக அவர்கள் சொன்னபோது அக்ஷராவும் நம்பிவிட்டாள்.

அக்ஷனாவை அழைத்துக்கொண்டு என் வீட்டிற்கு அக்ஷராவை விடுதலை செய்யச் சென்றேன். வாசல் மணியை அடித்தபோது கதவைத் திறந்த என் தேவதை இரண்டு கைகளாலும் எங்களைஅணைத்துக்கொண்டாள்.